ერთი წლის წინ, 2014 წლის მარტში, ისრაელის საელჩომ საქართველოში ქართულ-ებრაულ ფორუმზე გამოსასვლელად მიმიწვია. ბევრი მიზეზის გამო ჩემი პრეზენტაცია 1977 წელზე საუბრით დავიწყე. ამ მიზეზთაგან ერთ-ერთი პირადი იყო – ამ წელს ჩემი ოჯახი სანკ-პეტერბურგიდან საცხოვრებლად ისრაელში გადავიდა. მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი მაინც ისაა, რომ 1977 წლის ისრაელი ძალიან ბევრი რამით (თუმცა ყველაფრით არა) ჰგავს დღევანდელ საქართველოს.

ქართულ-ესტონური ფილმი „მანდარინები“ ნომინირებული იყო ოსკარის დაჯილდოვების ცერემონიალზე, როგორც 2014 წლის საუკეთესო უცხოენოვანი ფილმი. მიუხედავად იმისა, რომ ფილმი გადაღებულია გურიაში, მოქმედება ვითარდება 1990-იანი წლების ომის პერიოდის აფხაზეთში, რომელიც ამჟამად საქართველოს მთავრობის კონტროლ ქვეშ არ იმყოფება.

2009 წელს დაწყებული პროექტი, რომლის შესახებ ცოტამ თუ იცის, საქართველოს რეგიონების სკოლების გარდაქმნას ისახავს მიზნად. „ასწავლე საქართველოსთვის” არის მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ეროვნული ცენტრის მიერ განხორციელებული პატარა პროგრამა, რომლის მიზანია საჯარო განათლების სისტემისათვის ახალი სისხლის გადასხმა. „ასწავლე საქართველოსთვის“ არის მცირებიუჯეტიანი პროგრამა (წლიური ბიუჯეტი – 212,000 ლარი), რომელიც თავდაპირველად ჩაფიქრებული იყო როგორც სახელმწიფოს მიერ დაფინანსებული „სტარტაპი“ – „ჩარჩოებს მიღმა“ ფიქრისა და მოქმედების მცდელობა.

მიუხედავად იმისა, რომ საქართველო არასდროს დამდგარა მსგავსი ომის სასურსათო კრიზისის საფრთხის წინაშე, კოალიცია ქართული ოცნების მიერ 2013-2015 წლებში განხორციელებული სოფლის მეურნეობის პოლიტიკა ამბიციებს მოკლებული ნამდვილად არ არის, ცდილობს რა სააკაშვილის ადმინისტრაციის მიერ ათწლეულის განმავლობაში მცირემიწიანი ფერმერების მეურნეობის „აქტიური უარყოფის“ კომპენსირებას.

„დაარტყი და შეაშინე“ არის ამერიკის შეერთებული შტატების სამხედრო ტერმინი, რომელიც აღწერს სიტუაციას, როდესაც მტრის დემორალიზების მიზნით, მხარე იყენებს გადამეტებულ ძალაუფლებას, როგორც, მაგალითად, მოიქცა ამერიკული არმია ერაყში. ეს ფრაზა კარგად აღწერს ჩემს ემოციურ მდგომარეობას, როდესაც 23 წლის ასაკში პირველად შევედი ოქსფორდის ბოდლეინის ბიბლიოთეკის სამკითხველო დარბაზში.