
როგორც სტეფან დოულინგი რამდენიმე წლის წინ BBC-ის სტატიაში აღნიშნავდა: „გზის გადაჭრის საერთაშორისო სტანდარტი არ არსებობს. ყველა ქვეყანაში ეს სხვადასხვანაირად ხდება.“ დოულინგის მიხედვით, ქვეყნის კულტურული ღირებულებების საკითხია ის, თუ როგორ ატარებს ხალხი მანქანას ან როგორ კვეთს ქუჩას. არის კი ეს ნამდვილად ასე?

აშკარაა, რომ საქართველოში არსებობს პოლიტიკური კომპრომისი, რომლის თანახმადაც საქართველოში გვაქვს, ერთი მხრივ, მცირე ადგილობრივი თვითმმართველობები, რომლებიც ახლოს არიან ამომრჩევლებსა და სერვისის მომხმარებლებთან, მეორე მხრივ, კი შედარებით მაღალი ხარჯები, რასაც დიდი რაოდენობით ადგილობრივი თვითმმართველობები იწვევს.

გთხოვთ, გაითვალისწინოთ, რომ აღნიშნული კვლევითი ანგარიში ხელმისაწვდომია მხოლოდ ინგლისურ ენაზე.

ქართული ეკონომიკის ობიექტური შეფასება საიმედო სურათს არ იძლევა. ქვეყნის მშპ, რომელიც 1990-იანი წლების დასაწყისში პოლონეთისას უტოლდებოდა, ომების, ბაზრების დაკარგვის, კორუფციის აყვავების, კრიმინოგენური ვითარების გაუარესებისა და ხელისუფლებათა არაკომპეტენტურობის ფონზე კატასტროფული სისწრაფით დაეცა.

ქართული ბაზარი გადავსებულია თურქეთის იაფფასიანი პროდუქციით: უგემური ზამთრის პომიდვრით, ტანსაცმლით, სამშენებლო მასალებითა თუ რაც გნებავთ. თურქული საქონელი ყველგანაა - თბილისის ცენტრიში მდებარე სპეციალიზებულ მაღაზიებში, სუპერმარკეტებსა და ელიავას ბაზრობაზე. რა არის ამის მიზეზი?