შეავსე ფორმა
Logo

ISET ეკონომისტი

ეკონომიკური ბლოგების სერია სამხრეთ კავკასიაზე ფინანსდება შვედეთის მთავრობის ინსტიტუციური გრანტის ფარგლებში.
ფილტრაცია:
თემატიკა
  • მაკროეკონომიკური პოლიტიკა
  • სოფლის მეურნეობა და სოფლის განვითარება
  • ენერგეტიკა და გარემოს დაცვა
  • ინკლუზიური ზრდა
  • კერძო სექტორი და კონკურენტუნარიანობა
  • გენდერი
  • მმართველობა
  • მწვანე და მდგრადი განვითარება
  • მედია და დემოკრატია
  • Covid19
  • რეგიონული
ავტორი
  • თინათინ ახვლედიანი
  • გიორგი ნებულიშვილი
  • თორნიკე სურგულაძე
  • ელენე კვანჭილაშვილი
  • ანა ტერაშვილი
  • ელენე ცხომელიძე
  • ნუცა შუბაშვილი
  • მარიამ ტიტვინიძე
  • ქეთევან მურადაშვილი
  • ელენე ნიკურაძე
  • ალექსანდრა შალიბაშვილი
  • თამარ მძელური
  • ეკა ნოზაძე
  • ნუცა ბაზლიძე
  • არჩილ ჩაფიჩაძე
  • გიორგი ბაქრაძე
  • გიორგი პაპავა
  • მერი ჯულაყიძე
  • გივი მელქაძე
  • გიორგი მაჭავარიანი
  • გიორგი მექერიშვილი
  • გიორგი ბრეგაძე
  • რეზო გერაძე
  • ნინო აბაშიძე
  • გიორგი ქელბაქიანი
  • გიორგი ცუცქირიძე
  • რობიზონ ხუბულაშვილი
  • ია ვარდიშვილი
  • ადამ პელილო
  • საბა დევდარიანი
  • ნიკოლოზ ფხაკაძე
  • ნინო მოსიაშვილი
  • ჩარლზ ჯონსონი
  • მაია გრიგოლია
  • ლაშა ლანჩავა
  • ნინო დოღონაძე
  • ზურაბ აბრამიშვილი
  • მარიამ ზალდასტანიშვილი
  • გიგლა მიქაუტაძე
  • ივანე პირველი
  • ირაკლი გალდავა
  • ფლორიან ბირმანი
  • ირაკლი შალიკაშვილი
  • ოლგა აჟგიბეცევა
  • ფატიმა მამარდაშვილი
  • ერიკ ლივნი
  • ნინო კაკულია
  • დავით ჟორჟოლიანი
  • ირაკლი ბარბაქაძე
  • ლაურა მანუკიანი
  • სელამ პეტერსონი
  • ლიკა გოდერძიშვილი
  • სოფიკო სხირტლაძე
  • ირაკლი კოჭლამაზაშვილი
  • ლევან ფავლენიშვილი
  • რატი ფორჩხიძე
  • გოჩა ქარდავა
  • ლაშა ლაბაძე
  • მუჰამედ ასალი
  • კარინ ტოროსიანი
  • ლევან თევდორაძე
  • მარიამ კაცაძე
  • ანა ბურდული
  • დავით კეშელავა
  • გიორგი მჟავანაძე
  • ელენე სეთურიძე
  • თამთა მარიდაშვილი
  • მარიამ წულუკიძე
  • ერეკლე შუბითიძე
  • გურამ ლობჟანიძე
  • მარიამ ლობჯანიძე
  • მარიამ ჩაჩავა
  • მაკა ჭითანავა
  • სალომე დეისაძე
  • ია კაცია
  • სალომე გელაშვილი
  • თამარ სულუხია
  • ნორბერტო პინიატი
  • გიორგი პაპავა
  • ლუკ ლერუსი
  • სოფა გუჯაბიძე
  • იაროსლავა ბაბიჩი
-დან
- მდე
მეტის ნახვა
რას გვპირდებიან პოლიტიკოსები: სოფლის მეურნეობა პოლიტიკური პარტიების დაპირებებში
8 ოქტომბრის არჩევნების მოახლოებასთან ერთად, სულ უფრო მეტი გვესმის ქართული პოლიტიკური პარტიების საარჩევნო დაპირებებზე. თუ გავითვალისწინებთ, რომ პოლიტიკური კონკურენცია სასტიკი რამეა, აღარავის უკვირს აშკარად პოპულისტური განცხადებები – პოლიტიკური დაპირებები (ჯერ კიდევ არისტოფანეს დროიდან), რაც ძალიან პოპულარულია ამომრჩევლებში, მაგრამ რთული ან თითქმის შეუსრულებელია.
მეტის ნახვა
იწვევს თუ არა ფულადი წახალისება მასწავლებლების მოტივაციის ზრდას? საჩხერეში ჩატარებული ფილანთროპიული ექსპერიმენტის შედეგები
რამ შეიძლება მიიყვანოს უნივერსიტეტების წარჩინებული კურსდამთავრებულები ქართულ საჯარო სკოლებში? მართალია, მხოლოდ ფული სასწაულს ვერ მოახდენს, მაგრამ მის გარეშეც შეუძლებელია სასურველი შედეგის მიღება, რადგან ანაზღაურების არსებული სისტემა მასწავლებლებს, რომელთა ხელშიცაა საქართველოს, როგორც ერის მომავალი, სოციალური იერარქიის დაბალ ფენაში ათავსებს.
მეტის ნახვა
ფუტკარი ჩვენი არსობისა
ფუტკრის ეკონომიკური მნიშვნელობა ბევრად სცდება თაფლის წარმოებას. როგორც ეროვნული რესურსების დაცვის საბჭო წერდა 2011 წელს („რაში გვჭირდება ფუტკარი: ბუნების პატარა მუშაკები საკვებით გვამარაგებენ“), აშშ-ში ფუტკრების მიერ წარმოებული თაფლის ღირებულებამ 2011 წელს 150 მლნ. აშშ დოლარი შეადგინა, მაშინ, როდესაც ფუტკრების მიერ დამტვერილი ტერიტორიიდან მოწეული მოსავლის ღირებულება 15 მილიარდი აშშ დოლარი იყო (100-ჯერ მეტი!).
მეტის ნახვა
ჰომო (არა ეკონომიკუს) სიზიფუსი
ბოლო 20 წელია ეკონომისტები აქტიურად იკვლევენ ბედნიერებას, როგორც ადამიანთა კეთილდღეობის საზომს. ფრაი და სტაცერი („რა შეიძლება ისწავლონ ეკონომისტებმა ბედნიერების შესახებ კვლევებიდან“, ეკონომიკური ლიტერატურის ჟურნალი 20, 2002 წ. 402-435 გვ.) დამაჯერებლად ამტკიცებენ, რომ მთლიანი შიდა პროდუქტი (მშპ), უმუშევრობა, ინფლაცია და ბევრი სხვა ეკონომკური ინდიკატორი ძირითადად იმიტომაა საინტერესო, რომ ადამიანების კეთილდღეობასთანაა კორელაციაში.
მეტის ნახვა
ქართული საპენსიო რეფორმა – ლიბერტარიანული პატერნალიზმის ექსპერიმენტი?
2017 წლის 1 ოქტომბრიდან საქართველოში ამოქმედდება კერძო საპენსიო დანაზოგების სისტემა, რომე...
მეტის ნახვა
ზეგანაკვეთური შრომა საქართველოში: შრომის კულტურა, მომხვეჭელობა თუ უმუშევრობის შიში?
2014 წელს საქართველოში დასაქმებულთა 22% აცხადებდა, რომ უწევდა ზეგანაკვეთური შრომა, ანუ მუშაობდა კვირაში 40 საათზე მეტს. ერთი შეხედვით, ეს მაინცდამაინც შემაშფოთებლად არ ჟღერს, მაგრამ, როგორც ყველა საშუალო მაჩვენებელი, ესეც მალავს ზეგანაკვეთური შრომის გეოგრაფიულ ვარიაციას. ძალიან ცოტა ადამიანი მუშაობს კვირაში 40 საათზე მეტს ისეთ ადგილებში, სადაც თითქმის არ არსებობს სამსახურები, მაგალითად კახეთსა და რაჭაში.
შეავსე ფორმა