ბევრი საქონლისგან განსხვავებით, რომელთაც კერძო, კონკურენტული კომპანიები აწარმოებენ, ვალუტას მონოპოლისტი უშვებს. ერთადერთი ინსტიტუტი, რომელსაც ლარის მოჭრის უფლება აქვს, საქართველოს ეროვნული ბანკია (სებ).

ლარის გაცვლითი კურსის ბოლოდროინდელმა მკვეთრმა გაუარესებამ ქართველი საზოგადოება ძალიან შეაშფოთა. ამან ხელი შეუწყო, ერთის მხრივ, ინფლაციასთან, სესხის დეფოლტსა და საბანკო ჩავარდნასთან დაკავშირებით შიშის გაღვივებას, მეორე მხრივ კი, ქართველ პოლიტიკოსთა ჩვეულ პოლიტიკურ სპეკულაციებს იმის შესახებ, თუ „ვინაა დამნაშავე“.

პირდაპირი უცხოური ინვესტიციები ყველა განვითარებადი ქვეყნისათვის მნიშვნელოვანია; ამ მხრივ არც საქართველო წარმოადგენს გამონაკლისს. საქართველოს სურს, თავი დააღწიოს სიღარიბეს და დაეწიოს მსოფლიოს ეკონომიკურად განვითარებულ რეგიონებს. ამისათვის საჭიროა გარე რესურსები, განსაკუთრებით მაშინ, როცა შიდა/ადგილობრივი დანაზოგები ძალინ მცირეა, როგორც ეს საქართველოს შემთხვევაშია.

საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახურის წინასწარი მონაცემებით, 2014 წელს წინა წელთან შედარებით ექსპორტმა 1.63%-ით იკლო. რა თქმა უნდა, ქვეყნისათვის ეს სასიხარულო ამბავი არ არის, მაგრამ რამდენად საგანგაშოა მოცემული ფაქტი? ნიშნავს კი ეს მაინცდამაინც იმას, რომ ქართული ნაწარმი უცხოურ ბაზრებზე კონკურენტუნარიანობას კარგავს? საგარეო ვაჭრობის შესახებ უახლესი მონაცემები ამ საკითხზე მნიშვნელოვანი დაკვნების გამოტანის საშუალებას იძლევა.

უკანასკნელი ორი კვირის მანძილზე, საქართველოს მოსახლეობას დეჟა ვუს განცდა ჰქონდა. სულ რაღაც რამდენიმე დღეში, ლარი დოლართან მიმართებაში 8%-ით გაუფასურდა. ამასთან, ევროს მიმართ გამყარების ტენდენცია გაუფასურებით შეიცვალა. ლარის „ზამთრის ბლუზი“ 2013 წლის ბოლო ორი თვის მოვლენებს გვახსენებს, როდესაც გრძელვადიანი სტაბილურობის შემდეგ, ლარი დოლართან მიმართებით, 10 კვირის განმავლობაში, 5%-ით გაუფასურდა.