ძველად, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი კრიზისის შემდეგ, ადამიანები ყოველთვის ეძებდნენ ვიღაცას, ვისაც დააკისრებდნენ პასუხისმგებლობას მომხდარზე. უძველეს საზოგადოებებს ჰყავდათ განტევების ვაცი (ცხოველი ან ადამიანი), რომელთაც მსხვერპლად სწირავდნენ თავს დატეხილი უბედურების შემდეგ. ადამიანებს სწამდათ, რომ მსხვერპლი განწმენდდა საზოგადოებას და ეხმარებოდა მას ღმერთების სასჯელისგან თავის არიდებაში.

საერთაშორისო საკონსულტაციო ჯგუფმა Mercer, 2012 წლის ცხოვრების ხარისხის კვლევის მიხედვით, მსოფლიოს 222 ქალაქის რეიტინგი შეადგინა საცხოვრებელად ვარგისიანობის მიხედვით. თბილისი 213-ე ადგილზე მოხვდა, რამაც ბევრი ქართველი აღაშფოთა. ინტერნეტში ძალიან მარტივია იპოვო ცილისმწამებლები რეიტინგის შემქმნელის წინააღმდეგ, ან მათ წინააღმდეგ ვისაც ეს რეიტინგი აქვთ მოხსენებული. ონლაინ პეტიციის ინიცირებაც კი მოხდა ამ რეიტინგის წინააღმდეგ.

გრაფიკში #1 წარმოდგენილია ქართველ ფერმერთა მიერ საკუთარი პროდუქციის გაყიდვით მიღებული შემოსავლების განაწილება. აღნიშნული მონაცემები მივიღეთ 3,000 სოფლად მცხოვრები ფერმერის გამოკითხვის შედეგად (ჩვენი კვლევის მოტივაციისა და მეთოდოლოგიის გასაგებად, გთხოვთ, იხილოთ ჩვენ მიერ წინა კვირაში გამოქვეყნებული სტატიის პირველი ნაწილი „სულელი ფერმერი დიდ კარტოფილს ვერ მოიყვანს“).

პირველად გოგის 2015 წლის ზამთარში შევხვდით, როდესაც ფერმერებისგან ინტერვიუებს ვიღებდით რატის მშობლიურ ქვემო ალვანში. ახმეტის რაიონში მდებარე ქვემო და ზემო ალვანი ჩვეულებრივი კახური სოფლები არ გეგონოთ. ამ სოფლებს ზამთრის სადგომად იყენებენ თუშეთის მაცხოვრებლები. თუშეთსა და კახეთს ერთმანეთისგან აბანოს უღელტეხილი (3,000 მ.) ჰყოფს.

ამ კვირაში ქართველი საზოგადოება შოკში ჩააგდო ქართველი მასწავლებლების მიერ სასერთიფიკაციო გამოცდებზე მიღებულმა შედეგებმა. როგორც DFWatch.net 10 მარტს (ციტირებულია ქართული წყარო) იუწყებოდა, იანვარში მასწავლებელთა სასერთიფიკაციო გამოცდაზე დარეგისტრირებული 10,552 მასწავლებლიდან გამოცდაზე 6,477 გავიდა, რომელთაგან მხოლოდ 1,101 გადალახა მინიმალური ზღვარი.