პროტექციონიზმსა და იმპორტის შეზღუდვას მხარდამჭერები ყველა ქვეყანაში ჰყავს. არც საქართველოა გამონაკლისი. ცოტა ხნის წინ დავესწარი შეხვედრას, სადაც ანტიდემპინგური კანონმდებლობის საჭიროება განიხილებოდა. შეხვედრის ორგანიზატორები იყვნენ “საქართველოს ადვოკატები დამოუკიდებელი პროფესიისათვის,“ „მმართველობა ზრდისთვის“ (G4G) და “თავისუფალი ბაზრის ადვოკატირების ორგანიზაცია“ (FreMa). სხვადასხვა სექტორის წარმომადგენლებმა ერთმანეთში გავცვალეთ საკუთარი მოსაზრებები ანტიდემპინგური კანონმდებლობის შესაძლო შედეგების შესახებ.

ჩილეს ყოფილმა ფინანსთა მინისტრმა ალეხანდრო ფოქსლიმ 1991 წელს მიცემულ ინტერვიუში თქვა: „შეიძლება, არ მოგვწონდეს ჩვენი წინამორბედი მთავრობა, მაგრამ მათ ბევრი რამ გააკეთეს სწორად. ჩვენ მემკვიდრეობად გვერგო ეკონომიკა, რომელიც აქტივია“.

ეკონომიკის განვითარებასთან ერთად, თბილისის მაცხოვრებლებისთვის უფრო და უფრო მტკივნეული ხდება ჰაერის დაბინძურება და მწვანე სივრცეების ნაკლებობა. ჩვენს წინა ბლოგში “ჰაერი, რომელსაც (ვერ) ვსუნთქავთ“ განვიხილეთ ვიწრო პირადი ინტერესების მქონე დეველოპერების და ინერტული სამოქალაქო საზოგადოების პირობებში რა ნეგატიური შედეგები დგება ჰაერის დაბინძურების და ხეების მოჭრის თვალსაზრისით.

მამაჩემი ხშირად მიყვებოდა იმ დროზე, როდესაც საბჭოთა კავშირის ეკონომიკამ რყევა დაიწყო და ახალდაბადებული კაპიტალიზმის ქაოსში საჯარო რესურსების დატაცება დაიწყეს. ეს პერიოდი, როგორც წესი, მედროვე ოლიგარქების გამოჩენასთან ასოცირდება. საქართველოში შექმნილი გარემოების გამოყენება შეძლეს ბიზნესმენებმაც, რომელთა შორის თურქებიც იყვნენ.

სტრუქტურული ტრანსფორმაცია ეკონომიკური განვითარების ერთ-ერთი მთავარი განმსაზღვრელი ფაქტორია. თითქმის გამონაკლისის გარეშე, ერებმა, რომელთაც სიღარიბე დაძლიეს, შეძლეს დაბალპროდუქტიული სექტორებიდან ნელ-ნელა გამოსულიყვნენ და ეკონომიკა უფრო მრავალფეროვანი გაეხადათ. განვითარებულ ქვეყნებში სექტორების პროდუქტიულობებს შორის, როგორც წესი, სხვაობა მცირეა, ზრდაც სექტორში პროდუქტიულობის გაუმჯობესების ხარჯზე ხდება.