ალბათ, ყველას კარად გვახსოვს 2006 წლის ცივი ზამთარი, როდესაც რუსეთის ფედერაციამ საქართველოს ბუნებრივი გაზის მიწოდება შეუწყვიტა. არც ის არის სიახლე, რომ ენერგეტიკის საიმპორტო ბაზრების დივერსიფიკაცია ამცირებს სხვა ქვეყნებთან პოლიტიკური დაძაბულობის შედეგად წარმოქმნილ სოციალურ-ეკონომიკურ რისკებსა და შოკებს. საბედნიეროდ, 2006 წლის შემდეგ საქართველომ მოახერხა რუსეთის სხვა ქვეყნით ჩანაცვლება და აზერბაიჯანიდან დაიწყო ბუნებრივი გაზის იმპორტი. ამ ბლოგში ვისაუბრებთ ბუნებრივი გაზის იმპორტის ამჟამინდელ მდგომარეობასა და მომავალში გაზმომარაგების უსაფრთხოების პერსპექტივებზე.
წარმოიდგინეთ, რომ შეგიძლიათ რამდენიმე დღე ხმაურიანი და მტვრიანი ქალაქისგან მოშორებით, სოფელში გაატაროთ, ჩაერთოთ სასოფლო-სამეურნეო საქმიანობაში და უფრო ახლოს გაეცნოთ ადგილობრივ კულტურას. ასეთი დასვენება ტურიზმის ერთ-ერთი სახეობაა, რომელსაც აგროტურიზმი ეწოდება.
მთელ მსოფლიოში ქვეყნები ცდილობენ, სწრაფად იმოქმედონ და დაეხმარონ კოვიდ-19-ით გამოწვეული ეკონომიკური კრიზისით დაზარალებულ მოსახლეობას. ამომრჩეველთა მხარდაჭერის მოსაპოვებლად მთავრობები ცდილობენ, მოიზიდონ უცხოური ინვესტიციები და განახორციელონ დასაქმების ხელშემწყობი ღონისძიებები. საქართველოც, რა თქმა უნდა, არ არის გამონაკლისი. პირდაპირ უცხოურ ინვესტიციებთან დაკავშირებული ბოლოდროინდელი პროექტი გულისხმობს პლასტიკის ნარჩენების შემოტანას საქართველოში და მის შემდგომ გადამუშავებას.
5 აგვისტოს, საქართველოს პარლამენტმა მეორე მოსმენით მხარი დაუჭირა შრომის კოდექსში შესატან საკანონმდებლო ცვლილებებს. ამ ცვლილებებმა, რომლებიც, დიდი ალბათობით, მესამე და საბოლოო მოსმენით დამტკიცდება კიდეც უახლოეს დღეებში, უნდა გააძლიეროს დასაქმებულთა უფლებების დაცვის მექანიზმები.
ერთ-ერთი საკითხი, რომელიც დღეს თბილისში საყოველთაო ინტერესს იწვევს (რა თქმა უნდა, აგვისტოს შვებულებებსა და COVID-19-ის რისკებთან ერთად), ჭავჭავაძის ახლად რეაბილიტირებული გამზირია, რომელზეც მოძრაობა ახლახან აღდგა. რატომ გახდა ეს საკითხი ასეთი „პოპულარული“?