ნოდარ დუმბაძის სტილია, მკითხველი ერთდროულად აცინოს და ატიროს. თერჯოლის კულტურის სახლში, „ჰელადოსის“ მაყურებლები, ვტიროდით და ვიცინოდით, მაგრამ არა მხოლოდ დუმბაძის იშვიათი ნიჭის გამო – შეერწყა კომედია და ტრაგედია. სპექტაკლმა, გადაგვისროლა სოხუმის მრავალეთნიკურ გარემოში, გაგვხადა ქართველი ჯემალისა და ბერძენი იანგულის მტრობა-მეგობრობის შემსწრე და გვაგრძნობინა სამშობლოსადმი მათი უზომო სიყვარული.

რამდენიმე კვირის წინ, განვითარების ბანკმა მიმიწვია ყვარელში, სასტუმრო ედემში, საქართველოს ეკონომიკური განვითარების შესაძლებლობების განსახილველად. შეხვედრისას, ერთერთმა მონაწილემ ქვეყნის მრეწველობის სექტორის პოტენციალზე საუბრობრისას განაცხადა: „პრობლემა ის არის, რომ საქართველოს არ ჰყავს რუდოლფ დიზელი და ნიკოლაუს ოტტო“.

ბლოგის ერთ-ერთი თანაავტორი მარჯანიშვილის მეტროსთან ქვეითად მოსიარულეთა მწვანე შუქზე გზის გადაკვეთას აპირებდა. მერსედესის მარკის ავტომობილი, მოუხედავად იმისა, რომ წითელი შუქი ენთო, საკმაოდ სწრაფად მოდიოდა და ხალხი ყველა მიმართულებით გაფანტა. იქვე იდგა პოლიციის მანქანაც. პოლიციამ ამ ფაქტზერეაგირება არ მოახდინა.

უკანასკნელი ორი კვირის მანძილზე, საქართველოს მოსახლეობას დეჟა ვუს განცდა ჰქონდა. სულ რაღაც რამდენიმე დღეში, ლარი დოლართან მიმართებაში 8%-ით გაუფასურდა. ამასთან, ევროს მიმართ გამყარების ტენდენცია გაუფასურებით შეიცვალა. ლარის „ზამთრის ბლუზი“ 2013 წლის ბოლო ორი თვის მოვლენებს გვახსენებს, როდესაც გრძელვადიანი სტაბილურობის შემდეგ, ლარი დოლართან მიმართებით, 10 კვირის განმავლობაში, 5%-ით გაუფასურდა.

ალბათ ბევრი ეთანხმება აზრს, რომ საქართველოს სოფლის მეურნეობაში მეტისმეტად ბევრი ადამიანია დასაქმებული (უფრო სწორედ, არასათანადოდ დასაქმებული). ისტორიულად, ბევრი ქვეყნის განვითარების გამოცდილება მიუთითებს ამ სექტორში დასაქმებისა და დამატებული ღირებულების წილის გარდაუვალ შემცირებაზე. თუმცა საქართველოში ამგვარი სტრუქტურული ცვლილების მასშტაბები მოკრძალებულია და მხოლოდ სეზონური და მუდმივი შრომითი მიგრაციით შემოიფარგლება.