ნახევარი წლის წინ ჩემს ერთ-ერთ სტატიაში „ექსპორტზე გატანილი ქართული კრიმინალი“ ვწერდი, რომ სავიზო რეჟიმის ლიბერალიზაცია ბოლო მომენტში შეფერხდებოდა. ამის გამო ბევრმა ბუზღუნა და ფეთიანი მიწოდა. სამწუხაროდ, სწორედ პესიმისტები ხვდებიან სწორად.

ცენტრალურ ევროპაში პროფესიული განათლების ტრადიცია ჯერ კიდევ შუა საუკუნეებში იღებს სათავეს. მაგალითად, მე-14 საუკუნის გერმანიაში 2 წელი უნდა ყოფილიყავით შეგირდი, გემუშავათ და გესწავლათ საცხობში ოსტატის ზედამხედველობის ქვეშ, რომ შემდეგ მცხობელად გემუშავათ. შეგირდობა სტანდარტიზებული იყო და, წარმატების შემთხვევაში, სრულდებოდა სერთიფიკატის გადაცემითა და მცხობელთა გილდიაში მიღებით.

2016 წლის 3 ივნისს, ქ. ქუთაისში, სასტუმრო „არგოში“ გაიმართა ჩაის კოოპერატივების სამუშაო შეხვედრა. ეს იყო ISET-ის კვლევითი ინსტიტუტის მიერ CARE საერთაშორისო კავკასიასთან, რეგიონული განვითარების ასოციაციასა და საქართველოს ფერმერთა ასოციაციასთან ერთობლივი თანამშრომლობით ორგანიზებული მესამე ღონისძიება სოფლის მეურნეობისა და სოფლის განვითარების დიალოგების სერიიდან, ევროკავშირის მიერ დაფინანსებული ENPARD-ის პროექტის – „თანამშრომლობა სოფლის კეთილდღეობისათვის საქართველოში“ – ფარგლებში.

ერთ-ერთი პირველი რამ, რასაც ტურისტები საქართველოში ჩამოსვლისას ამჩნევენ, არის ის, რა თავქარიანად ატარებს ტაქსის მძღოლი მანქანას აეროპორტიდან ქალაქის ცენტრამდე: შუქნიშნის წითელზე ჩავლა, წინ მიმავალი ჯიპისთვის გასასწრებად დარღვეული წესები და ბევრი სხვა გაუმართლებელი რისკი, რითიც ქართველი მძღოლი საფრთხეს უქმნის არამარტო მგზავრის, არამედ საკუთარ სიცოცხლესაც.

საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ ქართველმა ერმა გამოიარა ინვესტიციების გადინებისა და მრეწველობის მოშლის მტკივნეული პროცესი. დაიხურა სამრეწველო ქარხნები, საზღვარგარეთ გაიყიდა ჯართი, მუშახელი კი თვითკმარ სოფლის მეურნეობაში ჩაება. ქვეყნის ზომიერი კლიმატისა და ნაყოფიერი ნიადაგის წყალობით, შიმშილობა არასდროს გამხდარა ქვეყნისთვის პრობლემა, თუმცა უთანასწორობა და მისგან გამოწვეული პოლიტიკური წნეხი სწრაფად აღწევდა კატასტროფულ მასშტაბებს, რაც გზას უხსნიდა ძალადობას და საფრთხის ქვეშ აყენებდა პოლიტიკურ წესრიგს და აფერხებდა ეკონომიკურ ზრდას.